Hanımın bir dediğini ikiletmeyen, fırsat buldukça iltifatlarına iltifat ekleyen, gün içinde belki defalarca, "Hanım çok güzelsin!" diyen Dadaş, evi gayet güzel idare ediyordu. İşler evde gayet güzel ilerliyor, herkes halinden memnundu.

Günlerden bir gün biraz da artık vakti geldi düşüncesiyle hanımı Dadaş'a, "Beni Kutsal Topraklara götür, hacı olmak istiyorum." dedi. Dadaş önce duymamış gibi yaptı, sonra "daha erken" dedi ama hanımını bir türlü fikrinden vazgeçiremedi. Sonunda huzursuzluk çıkmasın diyerek ikna oldu ve Kutsal Toprakların yolunu tuttular. Vazifeleri güzelce yapıp, hacılar olarak memlekete döndüler.

Ne var ki, Dadaş'ın iltifatlarından eser kalmamıştı. Hemen her gün iltifat duymaya alışmış olan hanımı bir kaç gün sabrettikten sonra dayanamadı ve "Herif sana bir şey soracağım" dedi. Dadaş, "Buyur hanım sor!" dedikten sonra hanımı, "Hacca gitmeden önce sen bana her gün 'çok güzelsin' der, iltifat ederdin. Hacdan geldikten sonra bir kere bile duymadım." dedi. Dadaş, derin nefes çektikten sonra, "Gari gusura bakma! Artık hacı oldum, yalanı bıraktım!" dedi.