Dünyada benzeri pek görülmemiş bir deprem fırtınasıyla yüz yüze geldik. Kahraman Maraş merkezli 10 ilimizi doğrudan etkileyen önce 7.7 sonra 7.6 şiddetinde depremler yaşadık. Artçıları da kendileri gibi yıkıcı olan bu depremlerle binlerce binamız yıkıldı, onbinlerce vatandaşımız hayatını kaybetti. Dünya malı bir şekilde yerine konur ama kaybettiğimiz canlar, Rahmeti Rahmana ulaştı. Allah, bütün kaybettiklerimize rahmetiyle muamele eylesin. Yıkıldık, hem de öyle acı bir yıkılma ki bu çaresizlik, eli kolu bağlı kalmak yüreklerimizi dağladı.

İşin insani reflekslerimiz açısından bu ülkenin geleceğine bakan tarafına gelince; içimizdeki bizden olması asla mümkün olmayan bir takım insanların yağmacılık, hırsızlık gibi yaptıklarını bir kenara bırakacak olursak, bütün memleket "ben kimin için ne yapabilirim?" diyen insanlarımızın ani reflekslerle başlattıkları yardım kampanyaları, bütün dünya insanlığına örnek olacak nitelikteki dayanışma ruhunun şahlanışı, acılarımızı bir nebze olsun hafifletti. Toplumun her kesiminden insanımız afet bölgesinde hizmet vermek için gönüllüler ordusuna katıldı.

İşte bu dayanışma ruhudur bu milleti ayakta tutan. Rahatlık günlerimizde gönlümüzün bir tarafında sessizce oturan bu ruh, özellikle zor zamanlarımızda açığa çıkar ve aramızdaki bütün olumsuzlukları bir kenara bırakıp, birbirimiz için canla başla koşturmamıza sebep olur. İşin bu noktası, kulun İlahi Rahmetin çekim sahasına girme noktasıdır ki, Allah, kuluna merhamet eder ve zorluklarını aşmasında yardımını esirgemez.

Şurası muhakkak ki, bu dayanışma ruhu ayakta kaldığı sürece bu milletin sırtı asla yere gelmez...

Cumhuriyetin 2. Yüzyılı, yüzyılın felaketi ile başladı. Bu felaketin ortaya çıkardığı dayanışma ruhu hiç şüphesiz inanıyorum ki, Türkiye Yüzyılı'nın mayası olacak.