Ölümden çok sık bahsettiğim bir arkadaşım biraz sıkılmış olsa gerek ki, "Ya arkadaş cenneti garanti etmiş gibi hep ölümden bahsediyorsun" dedi, biraz sitemli. Artık onun yanında hiç ölümden bahsetmiyordum.

Muhabbetimizin konusu genelde çiçek, böcek, baklava, börek, market fiyatları, doların tırmanışı falan filandı ki, kaybettik rahmetliyi. Rahmetli babam da pek sevmezdi ölümden bahsedilmesini. Hatta seksenli yaşları, gençliğinde Yalova'dan aldığı arsasına villa yaptırma hayalinin depreştiği yıllardı.

Allah, ikinci yaşamlarına başlamış cümle ebeveynlerimize şu mübarek Cuma gecesi rahmetini lutfeylesin. Bizi de o rahmetten nasiptar eylesin. Ölüm, nefsin asla duymak istemediği bir hakikattir. Bu hakikati hatırlamak insanı bu dünyaya aşırı bağlamaktan men eder, insanlaştırır.

Ölümlü olduğunu gerçek manada idrak eden kimseyi aldatamaz, kimseye ihanet edemez, kimsenin mahreminde gözü olmaz, kimsenin malına mülküne haset etmez, kimsenin yuvasını yıkmaz.

Hal böyle olunca arada bir hatırlatmak iyidir. Yoksa derdimiz felaket tellallığı değil... Cennet son durağınız olsun rahmetle...