Nagehan alçı Annesi Ferhat Alçıyı böyle tanımlıyor

Sandıkta bulduğum fotoğraf

Annem Bandırma’da doğmuş ama İstanbul’da büyümüş. Öyle kalabalık bir aile değil. İki kız kardeşler. Anneannemler de teyzemler de biz de Yeşilköy’de otururduk.

Bu sürecin en zorlayıcı tarafı tehdit algısını değiştirmiş olması.

Herkes potansiyel birer tehlike.

Anneme iki aydır uzaktan bakıyorum. Evine birkaç kez gittim, kapıdan paket bırakıp el salladım döndüm. “Gel” diyor, cesaret edemiyorum. “Özledim” diyor yaklaşamıyorum.

Hele bayramda… Tek başına yaşayan annenizi ziyaret dahi edememek tarifi zor bir kırıklık ve hatta çaresiz bir suçluluk hissi yaratıyor.

Bu duygularla sandık karıştırırken aşağıdaki fotoğrafı buldum. 18 yaşındaki bu genç kız benim annem. 1970 yılında üniversiteye başlarken çekilmiş.

Gördüğünüz karenin ortaya çıktığı andan iki yıl sonra babamla tanışıyor, iki yıllık nişanlılık sürecinden sonra 1974’te evleniyorlar…

2011’in ilk günlerinde babamı kaybedene kadar da hep çok uyumlu yaşadılar. Bir kez bile birbirlerine yüksek sesle hitap ettiklerini hatırlamam.

Rahmetli babam bana “Kızım annene ilk günlerde nasıl davranıyorsam aynı şekilde davranmaya daima dikkat ettim. Böyle yapmazsam ona değil kendime saygısızlık etmiş olurum” derdi. Bir ilişkideki en önemli unsurun sevgiden de fazla saygı olduğunu söylerdi…

Annem de babama hep aynı ihtimamı gösterdi. Evin içinde dahi onu bir gün özensiz bir kıyafetle, dağınık saçla görmedik. Her güne aynı özenle yaklaştı.

Birbirlerine karşı evlilikleri boyunca saygılı ve sevgili oldular. Böyle paylaşımcı bir ilişkiden sonra anneme yalnızlığını hissettirmemek çok zordu. Bunu hâlâ ne kardeşim ne ben başarabilmiş değiliz…

Herkes için bu bayram büyüklerini mecburi yalnız bırakmak çok zor. Ama benim için bir de böyle bir zorluğu var.

O nedenle annemin bayramını sandıktan çıkan bu fotoğrafıyla kutlamak istedim. Uzaktan da olsa biraz tebessüm ettirebilmek için…