Çocuklar dünya hayatının süsü (Kehf 18/46) ve Allah’ın kullarına nimetidirler (İbrahim 14/39). Her canlının rızkını veren Allah’tır (Ankebut 29/60; Zariyat 51/58). İnsana düşen, Allah’ın kendisi için takdir ettiği rızkı aramaktır. Bu arayış ve çabanın karşılığı kendisine verilecektir (Necm, 53/38-41).
Cahiliye döneminde açlık korkusuyla çocukları öldürme âdeti vardı. Kur’an-1 Kerîm’de bu kötü adet yasaklanırken, herkesin rızkını verenin Allah olduğu bir kez daha vurgulanmıştır: “Yoksulluk korkusuyla çocuklarınızı öldürmeyin. Onları da sizi de biz rızıklandırırız. Onları öldürmek gerçekten büyük bir günahtır. ” (İsra, 17/31)
Dinimizde çocuğun anne-baba ile olan nesep bağının koparılması onun duygu dünyasını yıkmak ve onu ruhen öldürmek sayılabileceğinden dolayı doğru bulunmamıştır (Ahzâb, 33/4-5; İbn Mâce, Hudûd, 36). Bu yüzden çocuk, Allah’ın emaneti olarak görülmeli, bu emanete hakkıyla riayet için çaba ve gayret gösterilmeli, parasızlık sebebiyle evlat verip, çocuk gerçek anne-baba şefkatinden mahrum bırakılmamalıdır.
Kaynak: Diyanet İşleri Başkanlığı